Gisteren ging de film “12 years of slavery” officieel in Nederland voor het grote publiek draaien. Voor mij een reden om dan ook maar meteen de ochtendvoorstelling te pakken in the Eye. Een waargebeurd verhaal, prachtig geregisseerd door Steve McQueen.
In het kort: Noord-Amerika negentiende eeuw. Solomon Northup (Ejiofor), een ontwikkelde zwarte man met een talent voor muziek, woont met zijn vrouw en kinderen in Saratoga, New York. Op een dag wordt hij ontvoerd en verkocht als slaaf. Niemand luistert naar Solomon wanneer die beweert een vrij man te zijn. Terwijl hij de gruwelheden van het leven als een slaaf moet ondergaan, droomt hij van een terugkeer naar huis.
Waarom raken films over slavernij mij altijd diep? Is het omdat ik nog steeds een diepgewortelde schaamte heb? Niet alleen omdat onze Nederlandse sprekende voorouders aan de wieg hebben gestaan van de grote slavenhandel, maar ook omdat het woord apartheid jaren later uit de dochtertaal van het Nederlands ontstond en het meest gebruikte leenwoord uit de Afrikaanse taal werd?!
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=wEiSMp7Iu_w]